هو الرزاق
داشتم خریدهایم را حساب می کردم که پیرزنی تقریبا 50 ساله که ظاهری نه نامرتب، اما لباس های کهنه به تن داشت و یک جفت دمپایی پلاستیکی به پا، وارد سوپرمارکت شد و از قفسه ی بیسکوییت ها یک بسته بیسکوییت مادر برداشت و به فروشنده نشان داد و پرسید: «این چنده؟» فروشنده: «هزار تومن».
بسته بیسکوییت را در قفسه گذاشت و بی هیچ حرفی بیرون رفت. از مغازه که بیرون آمدم دیدمش که محکم و سریع در پیاده رو قدم برمی داشت.
شاید به دیدن نوه اش می رفت و نمی خواست دست خالی باشد.
شاید به جای دوری می رفت و از جای دورتری می آمد و حالا خواسته بود گرسنگی اش را با چیزی ارزانتر از هزار تومان ساکت کند.
من بیش از این پیش خودم حدسی نزدم چون فرقی نمی کرد که بود؟ کجا می رفت؟ و بیسکوییت را برای چه می خواست؟ چیزی که یقینی است، این است که بیسکوییت هزار تومانی برای او گران بود.
بابت هر هزارتومانی که از روی هوس و یا تجمل خرج کردم شرمنده شدم. مطمئنا اگر از خرج و برج های اضافه و غیرضروری و الکی زندگیمان کمی کم کنیم و هرچند کم به دیگران کمک کنیم، می توانیم جامعه ی بهتری داشته باشیم. بدانیم و باورکنیم همه ی ما مسؤلیم.
