این قرن نه قرن فراموشی خدا است، نه قرن فراموشی انسانیت، نه فراموشی سنت نه بازگشت به سنت است و این زجرهایی که میکشیم هم از هیچکدام اینها نیست.
ما حتی یکدیگر را هم فراموش نکرده ایم، عصر گسست ارتباط هم نیست و بلکه با این پیشرفت فناوری و گستردگی راههای ارتباط دیجیتال - که سهل و آسان و در دسترس است - حتی ارتباط ها بیشتر شده است.
فاجعه ی بزرگ این عصر فراموشی خود است، ما خودمان را فراموش کرده ایم.
چند فیلم را برای خودتان دیده اید؟
چند کتاب را برای خودتان خوانده اید؟
چند نفر را برای خودتان دوست داشته اید؟
اصلا چه کاری برای خودمان کردیم؟
عصر اینستاگرام، فیس بوک، توییتر و تلگرام عصر تلاش برای اثبات خود به دیگران است عصری که در رودربایستی دیگران گیر کرده ایم و این هر تلاشی که میکینم را برای خودمان بی خاصیت میکند.
این شبکه های اجتماعی مجازی هم تقصیری ندارند بلکه فقط آنچه در درون بوده است را عیان کرده، ما همیشه در رودربایستی دیگران، سنتها و باورهایمان چنان گیر کرده ایم که هرکار کرده ایم برای خودمان بی خاصیت و برای دیگران بی خاصیت تر بوده است.
بیایید به خودمان برگردیم، بیایید کتابی اگر خواندیم، اگر مسافرتی رفتیم، اگر شعری گفتیم، اگر عکسی انداختیم، اگر راهی رفتیم، اگر عبادتی کردیم اول نیتمان خودمان باشیم بعد عکس اینستاگرام، نقل قول در توییتر، لایک فیس بوک و کلا توجه دیگران و خوشایند و بدآیند آنها.
هرچه میکشیم از فراموشی خود است.