به نام خدا
تازه کم کم دارم متوجه گرمای آسفالت خیابان میشوم. نمیدانم چرا از صبح تاحالا به این فکر نکرده بودم که امروز زمین هم داغتر است.آخر به خیلی چیزهای دیگر فکر کرده بودم.اینکه امروز یک روز خاص است.یک روز توی تقویم که هرسال تکرار میشود اما همیشه تازه است.تازه تر از دیروز و روزهای قبل وفردا و روزهای بعد.
هر روز همینجا می ایستم و ماشین ها را نگاه میکنم که تند تند از جلوی من میگذرند وفقط فرصت دارم صدا بزنم یا داد بزنم یا آرام به آنهایی که کنارم ترمز میکنند بگویم: میدون؟
اما امروز چی؟! امروز حتی ماشینی هم داخل خیابان نیست. همه پیاده شده اند.آدمها جای ماشینها را گرفته اند.پیر! جوان! بزرگ! کوچک! همه یک رنگند.همه یک شکلند.
هرچقدر چشم می چرخانم نمیتوانم خودم را توی جمعیت پیدا کنم گاهی به اشتباه میگوییم:
- اون منم !؟
- نه اون یکی منم.
- شایدم این منم!؟
- ولی منکه کفش پام نبود!!!!
منم مثل خیلی های دیگر از صبح پا برهنه آمده ام بیرون.پا برهنه و سیاه پوش.سیاه پوش مثل تیر چراغ برق مثل پل عابر بیاده.
سعید را میبینم که امروز بساط سیگار فروشی کنار تیر چراغ برق را جمع کرده ودر عوض مشک به دوش با یک لباس بلند عربی وسط قطار مردها حرکت میکند و داخل یک لیوان به همه آب میدهد.
وقتی میروم سراغش باکنایه به من میگوید:
- ها ! مهندس چند نخ؟ یا یه پاکت؟؟
میگویم: فقط یه لیوان.
هرچقدر دقت میکنم دیگر غصه خواهر بیوه و خواهرزاده یتیم در چهره آفتاب سوخته جنوبی اش مشخص نیست. انگار سعید هم مثل همه غصه بزرگتری دارد.
باید بروم. بدون تعلق. آزاد و رها مثل همین بچه هایی که وسط دسته، قطاری درست کرده اند و در این ول وله ی جمعیت دیگر دستهایشان مضطرب گوشه ی رها شده ی چادر مادر یا انگشت اشاره پدر نیست وبا همان جدیت پدرهایشان غم به چهره آورده اند و چشم به زمین دوخته اند و زنجیر میزنند.
خیابان، آدمها، سعید وپسر پنج ساله ام همه امروز متفاوتند وشبیه به هم.
امروز! روزی تکراری باغمی تازه
- ۹۳/۱۲/۱۰