خواب دیدم:
دستت توی دستم بود، روی بام یک آسمان خراش، هر دو به روبرو خیره بودیم، دویدیم سمت لبه بام، من با تمام سرعتم میدویدم، تو میخندیدی، نگاهت کردم باد لای موهای تو میپیچید من ایستادم به تو خیره شدم ولی تو همچنان دست در دست من میخندیدی و با سرعت میدویدی و تو چقدر زیبا شده بودی، به لبه ی بام که رسیدیم تو ناگهان رنگ شدی، قرمز و سبز تیره در هم آمیخته و رها شدی به آسمان مثل جوهر خودنویس روی کاغذ سیاه، من اما از لبه ی بام سقوط کردم.
پدرم میگفت: ما اهل کوچ نبودیم، یک روز در روستای ما یک دختر چهار ساله گم شد، هم بازی هایش میگفتند یک چوب برداشت و خواست برای ما خدارا بکشد، سر چوب را گذاشت روی زمین و شروع کرد به کشیدن خدا، همینجور کشید و رفت و رفت تا گم شد، چند شبانه روز در بیایانها و کوههای اطراف روستا دنبالش گشتند اما پیدا نشد، بالاخره همه تصمیم گرفتند بارکنند و دنبال خطی که دخترک کشیده بروند تا پیدایش کنند و اینطور شد که ما سالها است از جایی به جایی کوچ کردیم...
زمان با گذشتن ؛ مدت ها با طولانی شدن نه دوستی ها را محکمتر میکنند نه دوستی هارا خراب میکنند.
آن چیزی که میسازد و خراب میکند، چیز دیگری است،زمان و زمانه بی تقصیرند.
من اسمش را میگذارم "آنِ دوستی"
آنِ دوستی را دردهای مشترک میسازند. شاید در اولین برخورد کتاب توی دستش، خواننده محبوبش، شعری که زمزمه میکند یا حتی حرفی که باید بزند اما نمیزند و فقط نگاه میکند.
خدا برای جاذبه ای که در تو است فکری نکرده بود ، خدا فقط تو را آفرید. مثل اینکه فقط گردش حول یک محور را آفرید و برای نیروی گریز از مرکز فکری نکرده بود.
این طبیعی ی گردش حول یک محور است که گریز از مرکز داشته باشد. این طبیعی ی تو است که برای من جذابی.
مستاجری دردی است که خدا برای برگزیدگان خود میخواهد. حرف آخرم را همین اول به صراحت تمام گفتم.
آدمی وقتی شبها در نور آتش روی دیوارهای غارش نقاشی میکرد، فقط در فکر یک طرح جدید برای کاغذدیواری خانه اش نبود، آن خط های درهم که شمایل حیواناتی که خورده بود را درست میکرد کم کم او را به فکر وامی داشت اما او بیخیال این فکر ها میشد و نهار ظهرش را نقاشی میکرد و بعد میرفت در کانون گرم خانواده و همینجور جوجه آدمها زیاد شدند، اول برای دیوارها طاقچه درست کرد بعد فهمید این وضعیت کفاف جوجه آدمهایش و حتی جوجه آدمهای همسایه که معلوم نیست چرا شبها را اینجا سر میکنند نمیدهد، پس شروع کرد اتاق درست کند و همینجور ساخت و رفت تا همه ی دغدغه اش شد همین لانه ساختن. از آن روز آدمی تا حالا توی فکر یه سقفه.
یکی کمه؟ اگر به یکی راضی بودیم الان نباید یکی صاحب خانه ها باشد و یکی مستاجر.اجراه نشینی و مستاجر و صاحب خانه همه اینها زاییده غده ی سرطانی طمع انسان است، اگر من به یکی خودم قانع بودم لازم نبود تو آن یکی دیگرم را از من اجراه کنی و این زیاده خواهی آنقدر رسمی شده که دیگر معمولی و به جا است.
من یک مستاجری هستم که تازه قراردا اجاره ام را تمدید کردم ، قراردادی که مرا مجاب کرده بیشتر از سال قبل به صاحبخانه عزیزم پول بدهم، پس طبیعی است که نسبت مسئله مستاجری نظر مثبتی نداشته باشم.
1393/11/04
باید یک چالش راه بیندازم به اسم #نوشتن_اولین_ پست. مدام جمله ها را مینویسم و پاک میکنم.
از اینجا شروع میکنم:
این اولین نوشته من در جایی است که فکر نمیکنم کسی بخواندش، ته دلم دوست ندارم کسی بخواندش.
اول وبلاگ مینوشتم آنهم غیر حرفه ای بعد رفتم سمت شبکه های اجتماعی، جایی که بدون چندان فکری مینویسی و بعد عده ای بدون چندان تاملی میخوانند و زود بازخوردها را میبینی.
میخواهم اینجا برای خودم بنویسم، از فیلمهایی که دیدم، از کتابهایی که میخوانم، عکسهایی که گرفتم، و روزمرگی هایی که مهم هستند و باید جایی ثبت شوند،
میتوانستم اینهارا جایی توی لپ تاپم ذخیره کنم اما خواستم اینجا باشد تا هم منظمتر باشد و هم در دست رس و اگر روزی خواستم کسی دیگر بخواندش بتوانم راحت در اختیارش بگذارم.
به امید روزهای خوب، روزهایی که بخوانم و ببینم و بنویسم.
